நடைதவம். கவிதை

நடை தவம்

-------------------------------

காலை கதிர்களால்

அடித்து துவைத்தும்

புரண்டு படுக்காதவன்

ஊரடங்கால் வீடடங்கி

வேலையில்லா வேலையாய்

இரவின் எல்லை வரை

காத்திருப்பவன் ஆகிறேன்

யானைக்கு முன்வரும்

மணியின் ஓசையாய்

 சூரிய கதிர்களின் இளம்

பருவ வெளிச்சத்தில்

துரத்தி வரும் சோம்பலைத் தள்ளி

திமிரி வெளி வந்தேன்

பாதி முகம் மறைக்கும்

முகத்திரை கவசத்துடன்

பாதையை வந்து சேர்ந்தேன்

காற்றினை கிழித்து

கரங்கள் வழி விலக்க

பாதணிகளின் ஜதியில்

பாதங்கள் பயணிக்கும்

வெற்றுக் காகிதத்தில்

வரைந்தார் போல் இரு

கண்களை மட்டும் காட்டி

கடந்து சென்றார் பலர்

மெல்ல மெல்ல உயரும்

வெப்பத்தின் அனலில்

கொழுப்பு கொதித்துறுகி

மயிர்க்கால்கள் வழியே

ஊற்றாய் நிறைந்து

உடலில் வழிந்தது

வழிந்த உடல் நீரில்

நனைந்த உடையூரி

கனத்து கசகச த்தது

கை இடுக்கு தொடை இடுக்குகள்

தூரம் கடக்க மருத்து

எரிந்து எதிர்க்கிறது

சிகை சிந்திய நீர் வழிந்து

நெற்றி மூக்கு வழி பயணித்து

உதடுகளுக்குள் ஊடுருவி

உப்புக் கரிக்கிறது

உடம்பு வூரி கரைவதான

கனப்பில் கடுப்பாகி

புறப்பட்ட இடம் திரும்பி

மொத்த நீரையும் ஊற்றி

சுத்தம் செய்த பின் தெரியும்

 புத்துயிர் பின் அர்த்தம்

அதிகாலை நடை தவத்தால்

உற்சாகத்தில் ஊற வைத்து

நெய்யப்பட்ட உடலாய்

மேலும் நாள் முழுதும்

முகிழ்ந்து கிடப்பதால்

 மறுநாள் முதல் வேலையாய்

இரவு போர்வையை

உதறி கலைந்து

இளம் கதிர் வரவை

எதிர்பார்த்தபடி நான்...

..