கடைசி ஆசையின் மரணம்
_____________________
-மங்களக்குடி நா. கலையரசன்
அமைதியாக உறங்கிய அந்த கிராமத்தில், அந்த கல்லு வீடு மட்டும் இயங்கிக்கொண்டிருந்தது. மங்கலான வெளிச்சத்தில் அந்த வீட்டிற்கு ஆட்கள் வருவதும் போவதுமாக இருந்தனர். அத்தனை முகங்களிலும் இனம் புரியாத கவலை அப்பி இருந்தது. வீட்டின் வெளித்திண்ணையில் 70 வயது மதிக்கத்தக்க மெலிந்த தேகமுடைய சிவநேசன், கண்ணில் வடியும் நீரை தோளில் இருக்கும் துண்டால் துடைத்தபடி அமர்ந்திருந்தார். வருகிறவர் போகிறவர் எல்லாம் அவரிடம் வந்து ஆறுதல் சொல்லி தேற்றிவிட்டு செல்கிறார்கள். அதே போல் வீட்டிற்கும் வாசலுக்குமாக செல்வம் நடந்துகொண்டிருந்தான். அவன் சிவநேசனின் மூத்தமகன். வீட்டிற்குள் வந்தவர்களை கவனித்து காப்பிகொடுத்துக்கொண்டும் நடந்த விபரங்களை கூறியபடி சுருசுருப்பாக இயங்கிக்கொண்டிருந்தான் செல்வத்தின் மகன் அமுதன், அவனை அழைத்து ஏதோ விசாரித்துவிட்டு செல்வம் மீண்டும் வாசலுக்கு வந்தான். வாசலில் நின்று இருபக்கமும் பார்த்தான் அவன் யாரையோ எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கிறான் என்பது புரிந்தது ஆனால் யாரை எதிர்பார்க்கிறான் என்பதை தெரிந்துகொள்ள அவனை கவனித்துக் கொண்டிருந்த அனைவருக்கும் ஒரு தவிப்பு இருந்தது. ஆனால் அவன் நினைப்பு வேறாக இருந்தது. தாம் செய்வது சரிதானா என யோசித்துக் குழம்பினான். ஏதோ நினைவு வந்தவனாக வீட்டிற்குள் வேகமாக நடந்து கூடத்தை கடந்தான். எதிரே வந்தவர்கள் ஆதரவாக அவனைத் தொட்டு ஆதரவு சொல்ல எத்தனித்தபோது அவர்களையெல்லாம் விலக்கிக்கொண்டு அந்த அறைக்குள் சென்றான் அங்கே…
அந்த விசாலமான அறையில் ஒரு நடுத்தர குடும்பத்தின் வீடு என்பதை உணர்த்துவது போல அழகாக இருந்தது. அங்கே உள்ள கட்டிலில் கசக்கிப்போட்ட துணிபோல கிடந்தாள் அமராவதியம்மா.. அவள்தான் சிவநேசனின் மனைவி… இரண்டு பெண்கள் இரண்டு ஆண்பிள்ளைகளை பெற்றெடுத்தவள் நினைவற்றவளாகக் கிடந்தாள். அவளைச்சுற்றி அமர்ந்திருந்த பெண்கள் அவள் முகத்தையே பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தனர். அவர்களுக்குள் எதை எதையோ பேசிக்கொண்டிருந்தனர். அப்போது திடீரென செல்வம் அந்த அறைக்குள் நுழையவே அந்த அறை அமைதியானது. உள்ளே நிழைந்து தன் அம்மாவின் முகத்தையே சிறிது நேரம் பார்த்தபடி நின்றான். அவனது தாயும் அவனைப் பார்ப்பதுபோல் இருந்தது. அவனையறியாமல் பெருக்கெடுத்த கண்ணீரை துடைத்தபடி வெளியில் வந்தான். வந்தவன் நேராக வாசலுக்கு வந்தான் அவன் வரவும் அந்த ஆட்டோ வந்து நிற்கவும் சரியாக இருந்தது.
எல்லோர் பார்வையும் ஆட்டோவை மொய்த்தது. ஆட்டோவில் இருந்து இறங்கிய நபரைப் பார்த்ததும் பலர் ஆச்சரியமாகினர். அதிலிருந்த 7 பெண்களும் எதிரே நின்றவர்களை கும்பிட்டபடி வீட்டுத்திண்ணைக்கு வந்தனர். "இதென்னடி கொடுமை இந்த செல்வம் செய்யுரத பாரேன் அம்மா சாவுரதுக்கு முன்னாலயே ஒப்பாரி வக்கிரவங்களை கூலிக்கு அமர்த்திருக்கான்" என சிலர் கோபப்பட்டனர். ஆனாலும் சிலர் "அவன் என்ன செய்வான் ஒரு வாரமா இப்போ.. அப்போன்னு இழுத்துட்டு கெடந்தா அவன் என்னதான் செய்வான்… இன்னக்கி போய்ரும்னு நெனச்சுருப்பான். அதான் ஆளுகளை கூப்பிட்டு இருப்பான்" என்றனர்.
அவர்கள் சொல்வதிலும் உண்மை இருக்கிறது. அமராவதியின் உடல்நிலை கெட்டு அவள் படுக்கையில் விழுந்ததுமே சிவனேசன் மகள்கள்-மகன்களுக்கு தகவல் சொல்லிவிட உடனே குடும்பத்துடன் பதறியடித்துக் கொண்டு வந்து சேர்ந்தனர். ஆனால் ஒருவாரம் கடந்தும் உயிரோடு இருக்கிறாளா இறந்துவிட்டாளா என அவ்வப்போது வந்து பரிசோதனை செய்தபடி நாட்கள் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. தகவல் கிடைத்ததும் வந்த நெருங்கிய உறவினர்கள் கூட "என்னப்பா இது சோலி முடிஞ்சா தூக்கிப்போட்டுட்டு போயி வேற வேலையை பாக்கலாம்" என சலிப்படைந்துவிட்டனர்.
இந்த சூழலில் தான் அவர்கள் வந்தார்கள். அதன் தலைவிபோல வந்தவள் தான் இராமாயி பாட்டி. அவளின் ஒப்பாரிபாடலுக்கு ஊரே கெரங்கிக்கிடந்தது. அவளைத் தான் தன் தாய் இறப்பதற்கு முன்பே ஒப்பாரி வைக்க அழைத்து வந்திருக்கிறான். மற்றவர்கள் என்ன நினைப்பார்கள் என்ன யோசிப்பார்கள் என்றெல்லாம் யோசிக்காமல் தனது மகன் அமுதனை அழைத்து இராமாயிப்பாட்டி முழுவினருக்கு இடம், ஒலிப்பெருக்கி ஏற்பாடுகள் என செய்யச் சொன்னான். அத்தனையும் செய்துமுடித்த அமுதன் இராமயி பாட்டியிடம் வேறு எதுவும் வேண்டுமா எனக்கேட்க அவள் இதுவே போதும் என தன்னுடன் வந்த பெண்களை அழைத்துப் பேசப்பேச அடுத்தடுத்த வேலைகள் வேகமாக நடந்தது. வீட்டின் ஹாலில் ஒரு உடல் கிடப்பதாக வடிவப்படுத்திக்கொண்டு வந்த பெண்கள் வளையமாக அமர்ந்து "நாம்பொறந்த சீமையிலே" என ஒப்பாரி பாட்டை இராமயி துவங்க அந்த வீட்டிலிருந்த அத்தனை கண்களும் காதுகளும் ராமாயியின் பாடலுக்கு சொக்கத்துவங்கின. ஒலிப்பெருக்கி அவளது பாடலை பெரிதாக்க அது காற்றில் கலந்து அந்த பகுதியை நிரப்பியது. அந்த பாடல் வீட்டில் நுழைந்து அமராவதியம்மா காதுகளுக்குள் நுழைய அமராவதி முகத்தில் மாற்றமும் கண்களில் ஒரு ஒலியும் நிறைந்தது. இராமாயி பாட்டில் லயித்துப்பாடி அவளுடன் வந்தவர்கள் அவள் பாட்டை தொடர்ந்து பாடினார்கள். இராமாயி, அமராவதி பிறந்தது...வாழ்ந்தது… என அவளது வாழ்கையைப் பாடினாள். இதைக்கேட்க கேட்க அமராவதியின் கண்களில் கண்ணீர் கன்னத்தில் வழிந்து தலையனையை நனைத்தது. இராமாயி பாடினாள்,
செல்லமா பொறந்தவலே
என் பொறந்தவளே
செழிப்பா வாழ்ந்தவளே
கூட வந்த ராசனோட
கூடி வாழ்ந்து கொண்டாடினே
பொண்ணு புள்ள நாலு பெத்து
புகளோட வாழவச்சே
என் பொறந்தவளே
சின்னதும் பெருசுமா
தலைமுறை மூனையும்
மொத்தமா பாத்துப்புட்டே
நெய்ப்பந்தம் கை புடிச்சு
நெடும்பயண வழியனுப்ப
இத்தனை கொள்ளு பேரன்
பேத்திகளும் நெரஞ்சுநிக்க
கொடுப்பினை வேரென்ன
வேனுமடி பொறந்தவளே
போய்வாடி....பொன்மகளே
பொறந்தவளே போய்வாடி
மீண்டும் வர ஆசையின்னா
சேந்துவாழ வேனுமுன்னா
பேத்தி வயித்துக்குள்ளே..
பொண்ணா பொறந்துவாடி
மகராசி போய்வாடி
பொறந்தவளே போய்வாடி..
ராகம் போட்டு பாடிட அத்தனை கண்களும் குளமாய் நிறைந்தன. இவர்களைப் போலவே அமராவதி அம்மாவும் பாடல் வரிகளில் லயித்துக்கிடந்தாள்.
பாடல் வரிகளின் அர்த்தங்களில் மூழ்கி ஆனந்தம் கொண்டாள். கண்களில் புதிய வெளிச்சம்- மகிழ்ச்சி பூரிப்புடன் உதட்டில் சிறிய புன்னகையுடன் உறைந்துபோனாள். பார்வை நிலை நின்றது கூடியிருந்தவர்கள் பரபரப்பாகி விபரத்தை வெளியில் வந்து செல்வத்திடம் சொன்னார்கள். ராமாயியின் ஒப்பாரியில் கரைந்து கிடந்தவன் இந்த செய்தியை கேட்டதும் அவனையறியாமல் சிரித்தான். "அம்மா, இதுக்குதான் காத்துருந்தியா… என்ன பெத்தவளே இதூதான் உன் ஆசையா" என் முனுமுனுத்தபடி அம்மாவைப் போய் பார்த்தான் அவள் உதட்டிலிருந்த அந்தகடைசி சிரிப்பு "கடைசியா என்னோட ஆசைய புரிஞ்சு நெரவேத்திட்டடா மயனே" என்பது போல இருந்தது.
அப்படியே வெளியே வந்து பாடிக்கொண்டிருந்த ராமாயியின் காதில் விபரத்தைச் சொன்னாள். ராமாயி ஒரு நிமிடம் மௌனமாகிவிட்டு பிறகு மீண்டும் பாடத்துவங்கினாள். அவளைத் தடுத்து பேசிய சம்பளம் 5000துடன் இரண்டாயிரம் சேர்த்து அவள் கையில் திணித்தபடி "கேக்க வேண்டியவ கேட்டுட்டு போயிட்டா, இனிமே… எதுக்கு? போதும் பாட்டி" என பணத்தை அவள் பெற்றுக்கொண்டதும் தனது தம்பி கதிர்வேலனை கூப்பிட்டு அவனோடு சேர்ந்து ராமாயி கால்களில் விழுந்து கும்பிட்டார்கள். "ரொம்ப நன்றி பாட்டி, நீங்க மட்டும் இங்க வரதுக்கு ஒத்துக்கலன்னா! எங்கம்மா ஆசைய நெரைவேத்தாத புள்ளைகளா ஆயிருப்போம் பாட்டி" என்றான் செல்வம். "ஆமா பாட்டி அம்மான்னா எங்களுக்கு உசுருதான் ஆனா, எங்கம்மா வாழ்ந்த வாழ்கைய, எங்கள பெத்து வளக்கப்பட்ட கஸ்ட்டத்த நாங்க யோசிச்சுப்பாத்ததில்ல பாட்டி. அத உணரவச்சது நீங்கதான் பாட்டி. ரொம்ப நன்றி பாட்டி" என கை கூப்பி கதறினான் கதிர்வேலு, ராமாயி பதறிப் போனாள். "என்னப்பா இது நான் கூலிக்கு ஒப்பாரி பாட வந்தவ என்னப் போயி கும்புடுரீங்க!" எனக் கூச்சப்பட்டாள். "இல்ல பாட்டி நீங்க அம்மாவோட தியாகத்த புரியவச்ச புண்ணியவதி பாட்டி நீங்க" என அவளைக் கட்டிக்கொண்டார்கள். ராமாயிக்கு என்ன சொல்வது எனத் தெரியாமல் இருவர் முதுகையும் தடவிக்கொடுத்து ஆறுதல் சொல்லிவிட்டு புறப்பட்டார்கள். கிராமம் அமராவதி அம்மாவின் இறுதிப் பயணத்தை உறுதி செய்யும் பணிகளில் ஈடுபட்டது. எல்லா ஏற்பாடுகளையும் முன்பே செய்திருந்ததால் வேலைகள் வேலைகள் வேகமாக நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. கிராம சாலையிலிருந்து மெயின் ரோட்டுக்கு வந்தது. ஆட்டோ, உள்ளே இருந்த பெண்களுக்கு சம்பளத்தைப் பிரித்துக்கொண்டிருந்தாள் ராமாயி. அப்போது அந்தக் குழுவில் இருந்த ஒரு பெண் சொன்னாள், "பாட்டி நாங்க ஒப்பாரி பாடப்போன காலத்துல நீ வந்ததுக்கு அப்பரம் தான் அழுகுறோம். முன்னே எல்லாம் நடிப்போம். இப்ப நீ பாட ஆரம்பிச்ச கொஞ்ச நேரத்துலயே அழுகை வந்துருது பாட்டி" என்றதும் மற்றொருத்தி "உண்மைதான் பாட்டி, நாங்க அழுகத்தான் செய்வோம் அனா அழுகை வராது கண்ணீர் வராது. ஆனா நீ இப்போ ஒப்பாரிய துவங்கும்போதே நான் பொறந்து பட்ட பாடெல்லாம் ஞாபகம் வர வர அழுகை வருது பாட்டி" என பாராட்டினாள். இதுல என்ன இருக்கு ஒரு உசுரு போச்சுனா அந்த குடும்பத்துல உள்ளவங்க எவ்வளவு கஸ்ட்டப்படுவாங்கன்னு நெனச்சாவே மனசு கலங்குதுல்ல, அதுதானே மனுச மனசு. சினிமா, தொடர்னு பாக்குமோதே அதுல நமக்கு பிடிச்சவங்க கஸ்ட்டப்பட்டா அது சினிமா நாடகம்னு தோனுதா? சக மனுச ஏதோ கஸ்ட்டப்படராங்கன்னுதான அழரோம். அதுமாறிதான். என்னைப் பொறுத்தவர இறந்துபோனவங்களோட வயசக்கேப்பேன் அப்பரம் அவுங்கள அண்ணன் - தம்பி - அக்கா - தங்கை ன்னு நெனைப்பேன் பாட்டும் அழுகையும் தானா வந்துரும்" என்றாள் ராமாயி. "அதான் பாட்டுல ஒரு உருக்கம் வருது" என்றாள் இன்னொருத்தி. அப்போது இராமாயி அலைபேசிக்கு அழைப்பு வர எடுத்துப்பேசினாள்.
ராமாயி இன்றைக்கு செல்வாக்கு பெற்ற ஒப்பாரிப் பாடகி என்றாலும் இவள் ஒன்றும் தொழில் முறை பாடகியல்ல. அதே சமயம் இவள் இந்த தொழிலுக்கு வந்து நீண்ட காலமும் இல்லை. இதற்குமுன் அவளுக்கே இத்துறைக்கு வருவோம் என்று தெரியாது, எதிர்பார்க்கவும் இல்லை. ஆனால் காலம் இந்த பாதைக்கு இழுத்து வந்தது.
மண்டல கோட்டை கிராமத்தில் கூலித்தொழிலாளியான ஆறுமுகத்துடன் சந்தோசம் பொங்க பொங்க வாழ்ந்து இரண்டு ஆண் குழந்தைகளைப் பெற்று ஊர் கண்ணே படும் அளவுக்கு மகிழ்ச்சி நிறைந்து வாழ்ந்து வந்தனர். ஆறுமுகம் கூலி வேலை பார்த்தாலும் தனது மனைவி குழந்தைகள் மீது அளவற்ற அன்பும் அக்கரையும் வைத்து கொண்டாடினார். எத்தனை சிரமங்கள் வந்தாலும் பிள்ளைகளுக்கு வேண்டியதையும் மனைவியின் தேவைகளையும் எப்படியும் நிறைவேற்றிவிடுவார். மேலும் எந்த காரணத்தைக் கொண்டும் இந்த அத்தக்கூலி வாழ்கைக்கு பிள்ளைகள் வந்துவிடக்கூடாது என்பதற்காக பிள்ளைகளின் கல்வியின் மீது மிகுந்த அக்கரையின் செலுத்தினார் ஆறுமுகம். பிள்ளைகளும் அதற்கு ஏற்றார் போல நன்றாக படித்து வந்தார்கள்.
தன்னைப்புறிந்து தன் தேவையுணந்து அவற்றை நிறைவேற்றி தன் மீது அளவு கடந்து அன்பு வைத்துள்ள கணவன்
இந்தவீட்டையேசொர்க்கமாக்கி அன்பு உலகமாக்கிய குழந்தைகள் என மனநிறைவுடன் வாழ்ந்து வந்து ராமாயி வாழ்க்கையில் யார் கண்பட்டதோ தெரியவில்லை திடகாத்திரமாக இருந்த ஆறுமுகம், காய்ச்சல் என படுத்தவர்தான் பிறகு எழுந்திருக்கவே இல்லை. ஒரு நிமிசத்தில் அவளது சந்தோசமாளிகை சரிந்தது நிலை குலைந்து போனாள் இத்தனை சீக்கிரம் தனது சந்தோச வாழ்கை சல்லி சல்லியாக சிதறிப்போனதை நினைத்து
திகைத்துப்போனாள். அவன் இல்லாமல் எப்படிவாழ்வது? என்றும் தனது குழந்தைகள் எதிர்காலம் என்ன ஆகும் கலங்கி தவித்தாள். ஆனாலும் விரைவில் நிதானித்தாள் அறுமுகம் கனவுகண்ட வாழ்க்கையை பிள்ளைகளுக்கு அமைத்துத்தர வேண்டும் என உறுதியெடுத்துக் கொண்டாள் தன்னை திடப்படுத்திக்கொண்டு ஒரு வாரத்திலேயே கூலி வேலைக்கு செல்ல ஆரம்பித்தாள். ஆறுமுகம் இருந்தவரை "நான் இருக்கும் போது நீ ஏன் வேலைக்கு போகனும் என்னால உன்னையும் பிள்ளைகளையும் காப்பாற்றும் அளவுக்கு சம்பாரிக்க முடியும்" என அவள் கூலி வேலைக்கு போக விடவில்லை ஆனால் இப்போது போக வேண்டிய கட்டாயம் வந்துவிட்டது. வேரு வழியின்றி தனது தெரு பெண்களுடன் கூலி வேலைக்கு சென்றாள். வேலையோடு தங்களுக்கு சொந்தமான முக்கால் ஏக்கர் புஞ்சை நிலத்தில் பாடுபட்டாள் இப்படி ஆறுமுகமாக மாறி அந்த வீட்டின் சகலமுமாக மாறி நின்றாள். குழந்தைகள் வளர்ந்தனர்.
அவர்கள் வளர வளர தேவைகளும் வளர்ந்தது அதனால் செலவுகளும் வளர்ந்தது. அத்தனையும் அணைத்தையும் சமாலித்தாள் ஆனால் கல்லூரி என வரும்போதுதான் திணரிப்போனாள். என்ன செய்ய கல்வி என்பது காசுல்லவர்கள் வாங்கும் பொருளாகிப்போய் விட்ட பிறகு ஏழைகள் அதை பெற கடுமையான பாடுகளை பட்டே ஆக வேண்டும்.
வேரு வழியின்றி பிள்ளைகளின் கல்விக்காக தனது கணவன் பெயரில் இருந்த முக்கால் ஏக்கர் புஞ்சைக்காட்டை விற்று தனது மூத்த மகனை கல்லூரிக்குள் அனுப்பினாள். தனது மகனின் கல்லூரிக்கான பணம் போக இளையவனை அடுத்த ஆண்டு சேர்க்கவும் பணத்தை சேமித்தாள். இப்படி அசையும் அசையாத சொத்துக்களை விற்று பிள்ளைகளை படிக்க வைத்தாள் அவர்களும் குடும்ப நிலையறிந்து கல்விதான் தங்கள் வாழ்கையை நிலை நிறுத்தும் என புறிந்து படித்து தேறினார்கள். அதற்கு மேல் படிக்க முடியாது என்பதை பிள்ளைகள் புரிந்துகொண்டனர். எனவே வேலைக்கான தகுதித் தேர்வுகளில் கவனம் செலுத்தி அதில் வெற்றியும் பெற்று ஆளுக்கொரு வேலைக்கு போனார்கள். இராமாயிக்கு தலை கால் புரியவில்லை. பிள்ளைகள் இனி பிழைத்துக் கொள்வார்கள் என்பது மட்டுமல்ல… தனது கணவனின் கனவை, ஆசையை தாம் நிறைவேற்றியதை நினைத்து பெருமை கொண்டாள். ஊரு இவளை பெருமையாக பார்த்தது. கணவனை இழந்த பிறகு தைரியமாக நின்று குடும்பத்தைக் காப்பாற்றி பிள்ளைகளையும் ஆளாக்கிய தைரியமான பெண் என பாராட்டியது. "உனக்கென்ன இராமாயி ரெண்டு புள்ளைகளும் கவர்மென்ட் சம்பளம், இனி வீட்டுல உக்காந்து கால ஆட்டிக்கிட்டே சாப்புடலாம்" என்பார்கள். இராமாயியும் ஒரு சுற்று பெருத்துப்போனாள். காலம் ஓடிக்கொண்டே இருந்தது. தனது பிள்ளைகளுக்கு நல்ல இடங்களாய் தேடி பெண்களைப்பார்த்து திருமணம் செய்து வைத்தாள். மருமகள்களும் அவளை பிரியமாகவும் மரியாதையாகவும் பார்த்துக்கொண்டனர். மகிழ்ச்சியாக கடந்து போனது நாட்கள். இந்த சூழலில் இருவரும் ஒருவர் பின் ஒருவராக பணியிடம் மாறுதல் செய்யப்பட்டார்கள். மருமகள்கள் தன்னோடு இருக்க, மகன்கள் பக்கத்து மாவட்டங்களில் வேலை செய்தார்கள். வாரத்தில் இரண்டு நாட்கள் வருவார்கள் பிறகு சென்றுவார்கள். ராமாயிக்கு அது சந்தோஷமாக இருந்தாலும் ஒருவகையில் வருத்தமாகவும் இருந்தது. திருமணமான சின்னஞ்சிருசுகளை இப்படி பிரித்து வைக்கலாமா.. இது வாழ வேண்டிய வயசு இல்லையா என யோசித்து பிள்ளைகளை அழைத்துப்பேசினாள் முதலில் மறுத்தார்கள், பிறகு இராமாயியும் தங்களோடு வர வேண்டும் என வற்புருத்தினார்கள். ஆனால் இராமாயி அதற்கு உடன்படவில்லை. ஆறுமுகத்தின்கால் தடம் பதிந்திருக்கும் இந்த ஊரை விட்டு எப்படி போவது என நினைத்து அவள் மறுத்ததும் பிள்ளைகள் அவர்கள் தங்கள் மனைவிகளை அழைத்துக்கொண்டு தாங்கள் பணியாற்றிய ஊர்களிலேயே தங்கி வாழ ஆரம்பித்தனர்.
பிள்ளைகள் ஊரைவிட்டு சென்றபிறகுதான் தனிமையை உணர்ந்தாள். ஆறுமுகம் இறந்தபோது இருந்த வெறுமை மனதை நிறைத்தது. ஆனால் மகன்கள் இருவரும் காலை-மாலை அலைபேசியில் பேசி உரையாடுவதும் பகலில் மகன்கள் வேலைக்கு சென்றபிறகு மருமகள்கள் பேசினார்கள். இந்த ஏற்பாடுகளால் இராமாயி சகஜ நிலைக்கு திரும்பினாள். மகன்கள் இருவரும் மாதம் 1000-2000 அனுப்பினார்கள். கிராமத்தில் ஒரு உசுரு வாழ எவ்வளவு செலவாகிரப்போகுது. இந்த பணத்தை வைத்து சிரமமில்லாமல் வாழ்கை ஓடியது. காலம் ஓடியது, பிள்ளைகளுக்கும் பிள்ளைகள் பிறந்து நகர வாழ்கையில் செலவு கூடியது. மாதாமாதம் அனுப்பிய பணம் குறைந்தது. ஒரு கட்டத்தில் "செரமம்னா சொல்லுமா பணம் ஆனுப்புரேன்" எனச் சொல்ல ஆரம்பித்தனர்.
இராமயி இதைப்பற்றி ஒன்றும் கவலைப்படவில்லை. "நாம ஒரு சீவன்தான… நீட்டிப்படுத்தாபோச்சு.... நிமுந்துபடுத்தாபோச்சு" புள்ளைய கஸ்ட்டமில்லாம வாழனும்னு குருமிலாங்குடி காளிய வேண்டிக்குவா. என்ன, பேரம்பேத்தியல கைக்குள்ளயே வச்சு வளக்க குடுத்துவைக்கலயென்ற ஏக்கம் மட்டும் இருக்கும். திருவிழா காலங்கல்ல புள்ளைங்க பேரம்ப்பேத்தியலோடவரும்போது சொர்க்கமா இருக்கும். அவங்க போய்ட்டா பழையபடி தனிமைதான். இதை மாத்திக்கத்தான் 100 நாள் வேலைக்கு போனா. இப்ப தனக்கான செலவுக்கே வேண்டியிருக்குன்னு போரா… இப்ப அவள் வாழ்ரது முதியோர் பென்சன்லயும் 100 நாள் வேலையை யும் நம்பித்தான்
இப்படியே வாழ்கை போனது. என்னதான் சமாலித்தாலும் தனிமை அவளை கடுமையா பாதிச்சது. எவ்வளவு சண்டை - பிரெச்சனை - வறுமைன்னு வாழ்ந்தாலும் கூட்டுக்குடும்பம் ஒரு தைரியத்தை ,நம்பிக்கையைத் தரும். தனிமைங்கரது அச்சத்தையும், பதட்டத்தையும் தர்ரதா இருக்குது. அதனாலதான் கூடி வாழ்ந்தா கோடி நன்மைன்னு சொல்லி வச்சாங்க. இது வீடு, நாடுன்னு சகலத்துக்கும் பொருந்தும். இராமாயியும் இந்த தனிமையான வாழ்கையில் கொஞ்சம் அச்சம் பதட்டத்துடன் தான் வாழ்ந்தாள். இப்படி, பதட்டம் பயம் வரும்போதெல்லாம் எதையாவது பாடத்துவங்குவாள். பிறகு இது பழக்கமானது. தனித்திருக்கும்போதெல்லாம் பாட்டு, முதலில் நாட்டுப்புற பாடல்கள் - சினிமா பாடல்கள் என மாறி தனது துயரமான வாழ்கை குறித்து பாடுவாள். இவள் பாட ஆரம்பித்த காலத்தில் அண்டை வீட்டவர்களும் அந்த தெரு வழியாக செல்பவர்களும் நின்று கவனித்து ரசிப்பார்கள். சிலர் நேரில் பாராட்டிவிட்டும் செல்வார்கள். "பாட்டு சோகமா இருந்தாலும் குரல் அத்தனை சொகமா இருக்கு" என்பார்கள். இப்படி பேசத்துவங்கியவர்களில் ஒருவர்தான் பக்கத்து வீட்டு ஆதவன் . இராமாயி வீட்டிலிருக்கும் சமயம் ஸ்கூல் நேரமில்லையென்றால் அங்குதான் இருப்பான். அவன் கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்லி, கதை சொல்லி, பாட்டுப்படித்து தனது தனிமையை போக்கிக்கொண்டாள். இப்படித்தான் ஒரு நாள் மதிய வெயிலில் வீட்டிற்கு எதிரே, சாலையில் படர்ந்து குடைபோல உயர்ந்து நின்ற வேப்பமரத்தடியில் காற்றுக்காக அமர்ந்திருந்தவள் தனது தனிமை, துயரங்களை மறக்க கீழே கிடந்த கூழாங்கற்களை எடுத்து "கட்டலங்காய்" விளையாடியபடி வழக்கம்போல பாடினாள். பாடிமுடித்தபோது மொத்தமாக கைத்தட்டுர சத்தம் கேட்டு நிமிர்ந்து பார்த்தாள். தன்னைச் சுற்றி ஏழெட்டு பெண்கள் சிரித்தபடி நின்றார்கள்.
அவர்களைப் பார்த்ததும் கண்களை முந்தானையால் துடைத்தபடி "வாங்கத்தா எங்க போயிட்டு வாரிய..." என் அவர்களைப் பார்க்க.."பதனக்குடி கேதத்துக்கு போயிட்டு வர்ரோக்கா.." என இழுத்தவள். "அக்கா இன்னக்கிதான் நீ பாடுரதை கேக்குறேன், எவ்வளவு நல்லா இருக்கு" என வியந்தாள். ""அடி யேன்டி நீ வேற .. என்ன நல்லா இருந்து என்ன பயன் பொழப்பு நல்லாயில்லையே..." என சிரிக்க முயன்றாள் ஆனால் வரவில்லை. "ஏக்கா அப்புடி சொல்ற.. ஊரு மெச்சத்தானே வாழ்ந்தே … சிங்கக்குட்டி மாறி ரெண்டு புள்ளய பெத்த… மத்த மாமியார்கள மாதிரி இல்லாம, புள்ளைய விரும்பலன்னாலும் அவங்கள தனியா சந்தோசமா வாழவச்சே. இப்ப பேரன் பேத்தியன்னு பாத்துட்ட… இனி என்னக்கா" என்றாள் வந்தவர்களில் மூத்தவளாகத் தெரிந்த முத்தம்மா. "எல்லாம் இருந்து என்ன புரோசனம் சொல்லு.... நான் தனியாதான கெடக்கேன்" என வழிந்த மூக்கை இடது கையால் சிந்தி வீசிவிட்டு தனது முந்தானையால் துடைத்துக்கொண்டார். "உன்ன சுத்தி ஊரே இருக்கே அக்கா பிறகென்ன" ராமாயி தோளை தட்டி செல்லமாக சிரித்தாள் முத்தம்மா. "ஊர் இருக்கு அனா ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒரு வேல இருக்கே, யாரும் யாரையும் விசாரிக்கவோ, பேசவோ, நேரம் எங்க இருக்கு" என பெருமூச்சு விட்டாள். ராமாயி "அக்கா அதை விடு உன் பாட்டைக் கேட்டதும் எனக்கு ஒரு யோசனை. அதை எங்கூட இருக்குறவங்களும் ஒத்துக்குவாங்கன்னு நெனைக்கிறேன் சொல்லவா?" என கேள்வியோடு ராமாயி முகத்தைப் பார்த்தாள். ராமாயி சந்தேகமாக முத்தம்மவைப் பார்த்து "என்ன கேக்கபோற" என்றதும் "ஒங்கொரல் அவ்வளவு சொகமா இருக்கு… இதமா..சூப்பரா இருக்கு அதனால… ஒப்பாரி பாட எங்களோட வாரியாக்கா..." என இராமாயி முகத்தைப் பார்த்தாள். இராமாயி வெறுமையாய் பார்த்தபடி "நான் ஏதோ என்னோட ஆத்தாமையை போக்குறதுக்கு வாயில வந்ததை பாடுறேன் அதை போயி பெரிய பாடகர் ரேஞ்சுக்கு பேசுரே" என விரக்தியாய் சிரித்தாள். ஒன்னோட கொரல் எவ்வளவு அருமையாய் இருக்குன்னு உனக்குத் தெரியாது நீ மட்டும் ஒத்துக்க… அப்புரம் பாரு.. ஊரே உன் பாட்டுக்கு காத்திருக்கப்போகுது" என ஆர்வமாய் அடுக்கினாள். "சே..சே.. சும்மா இரு முத்தம்மா நானாவது பாடுறதாவது போயி வேலைய பாரு" என்றபடி இடதுகையை ஊன்றி ஏழ முயன்றாள். உடனே அவள் தோளை அழுத்தி அமர வைத்ததுடன் அவளோடு நெருக்கமாக அமர்ந்தபடி அவளின் முகவாயை தொட்டு உயர்த்திப் பிடித்தபடி "அக்கா அவசரப் படாதே, நான் சொல்றத கேளு.. நீ..தனியா இருக்குறது கஸ்டமா இருக்குன்னு சொன்னல்ல, எங்க கூட வந்தா எப்போதும் நாங்க உங்க கூடவே இருப்போம். உங்களுக்கு தனிமை தெரியாதுல்ல… யோசிங்கக்கா நீங்க யோசிச்சு முடிவெடுக்கா" எனக் கெஞ்சினாள். "இல்ல முத்தம்மா அது சரியா வராது" என பிடிவாதமாக மறுத்தாள். ஆனால் முத்தமாவோடு வந்திருந்த பெண்களும் மாற்றி மாற்றி வலியுருத்த ராமாயி கொஞ்சம் தடுமாறினாள். அதைப் பயன்படுத்தி "அக்கா, நீ மொதல்ல ரெண்டு நிகழ்ச்சிக்கு வா.. உனக்கு பிடிக்கலைனா.. நீ… வரவேணாம்" என்றாள் உறுதி காட்டி. இராமாயியால் தொடர்ந்து மறுக்க முடியவில்லை. தனது தனிமையைப் போக்கிக்கொள்ளவும், வருமானத்திற்கு வழியாகவும் இருக்கும் என யோசித்துத் தயக்கத்துடன் ஏற்றுக்கொண்டாள். முத்தம்மாள் குழுவினர் உற்சாகமாக கைதட்டி வரவேற்றனர்.
அன்று துவங்கியது இந்த பயணம். முதலில் தயக்கத்துடன் தான் இணைந்தாள். இறப்பு நிகழ்ச்சிகளுக்கு போகும்போது எல்லோரும் தம்மைப் பார்ப்பதும், அப்படி பாடு, இப்படி பாடு என வந்து யோசனை சொல்வதும் இவையெல்லாம் இராமாயிக்கு சங்கட்டமாகவும் கூச்சமாகவும் இருந்தது என்றபோதிலும் முடிவெடுத்து வந்தபிறகு தயங்கி என்ன ஆகப்போகிறது என துணிந்தாள். முதலில் முத்தம்மாள் பாட… இணைந்து எல்லோரோடும் சேர்ந்து பாடினாள். இரண்டு மூன்று நிகழ்வுகளுக்கு பிறகு முத்தம்மாவுக்கு இளைபாருதல் தர ராமாயி பாட ஆரம்பித்தாள். அதன் பின்னர் தான் அந்த மாற்றம் நிகழ ஆரம்பித்தது. இறப்பு வீட்டுக்காரர்கள் மட்டுமல்ல கேதம் கேட்க வந்தவர்கள் கூட “அந்த அம்மாவ பாட சொல்லுங்க” என இராமாயியை பாட வலியுறுத்ததுவங்கினர். படிப்படியாக இது வளர்ந்து முத்தம்மாளின் ஒப்பாரிக்குழு - இராமாயிப்பாட்டியின் கலைக்குழு ஆனது. சுத்துப்பட்டு கிராமத்துல எங்கே சாவுன்னாலும் ராமாயிப்பாட்டைக் கேட்காமல் பொணம் பொரப்படாது. அப்புடி ஊரும் ஒலகமும் அவ பாட்டுல மயங்கிக்கிடந்தது. வயசான காலத்துல பெரியவங்களுக்கு இருக்குர கடைசி ஆசைகள்ள ராமாயி வந்து தங்களோட சாவுக்கு பாடனும்ங்கரதும் ஒரு ஆசையா இருந்துச்சு. அதனால ஓய்வில்லாம பாடித்திருஞ்சா. மொதல்ல தங்களோட ஊரச்சுத்தின்னு ஆரம்பிச்சு பிறகு தாலுகா, மாவட்டம்னு வளந்து இப்போ பல மாவட்டங்களுக்கு போற அளவு ஒப்பாரி பாட்டுல பேரும் புகழும் வாங்கிட்டா…
இப்படி இறப்புன்னா பறந்து திரிஞ்சு பாடுறது, இறப்பு இல்லன்னா ஆதவனோட பொழுதைக் கழிக்கிறதுன்னு நாட்கள் ஓடியது. இந்த காலத்தில் தான் அது நடந்தது ஒரு இறப்பில் பாடிக்கொண்டிருந்தபோது இராமாயி பாட்டிக்கு உடல்நிலை சரியில்லாமல் போனது. இறப்பு வீட்டுக்காரர்களே பதறிப்போயி மருத்துவமனைல சேத்து, மருந்து மாத்தரைய் வாங்கிக்கொடுத்து வீட்டுக்கு அனுப்பி வச்சாங்க. ஒரு வாரமாச்சு, ப்டுத்த படுக்கையா கெடந்தவளுக்கு ஆதவன்தான் தொணை. அப்பப்போ வந்து பாட்டி ஏதாவது வேணுமான்னு கேப்பான். அப்பப்போ சின்னச்சின்ன உதவிகளை செய்வான். முத்தம்மாவோட குழு ஏதாவது நிகழ்ச்சிக்கு போனா, எப்போவும் போல ராமாயிக்கு சம்பளம் பிரிச்சு கொண்டுவந்து தருவாங்க அத முதல்ல மறுத்தா எல்லோரும் யாரோ வற்புறுத்தினதுனால வாங்கி கிட்ட அதுல தான் மருந்து மாத்திரை வாங்க முடிந்தது. இருந்தாலும் இராமாயி உடலில் எந்த முன்னேற்றமும் இல்லை. இந்த நெலமைலதான் ஒரு நாள் ஆதவன் வழக்கம்போல வீட்டுக்குள் வந்தான் ராமாயி பாட்டி அடங்கோலமாக விழுந்து கிடப்பதை பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்தான் "பாட்டீ.. பாட்டீ"ன்னு கத்திப்பாத்துட்டு தன் அம்மாட்ட வந்து விபரத்த சொன்னான். அம்மா கொஞ்சம் கூட அலட்டிக்காம "போடா அங்கிட்டு அந்த கெழவி இப்படித்தான் செத்துபோன மாதிரி கெடப்பா கொஞ்ச நேரம் போன பிறகு எந்திருச்சு ஊரிக்கிட்டு திரிவா" என ஆதவனை ஒதுக்கிவிட்டு அடுப்படிக்குள் நுழைந்தாள். ஆதவனுக்கு என்ன செய்வதுன்னு புரியல. தெருவுல பலருக்கிட்ட சொல்லிப்பாத்தான். ஆனா இத யாரும் பெருசா நெனைக்கல. மறுபடியும் வீட்டுக்குள்ள ஓடிவந்தான். இராமாயி அப்புடியே கிடந்தாள். ஆதவன் செய்வதறியாது பதறினான். பிறகு சினிமால இறந்துபோயிட்டாங்களான்னு பாக்க என்னென்ன செய்வாங்கன்னு யோசிச்சு, மூக்குல கை வச்சு காத்து வருதான்னு பாத்தான். நெஞ்சுல தலைய வச்சு பாத்தான். எல்லா சோதனைலயும் பாட்டி செத்துட்டான்னு புரிஞ்சுது. ஆதவனுக்கு அழுகை அழுகையாக வந்தது. "அப்போ பாட்டி செத்துப்போச்சா" என நினைத்தபோதே அழுகை வந்தது. இப்ப என்ன செய்ரதுன்னு யோசிச்சான். தெருவுல வந்து நின்னு வர்ரவங்ககிட்ட எல்லாம் "மாமா பாட்டி செத்துருச்சு, சித்தி பாட்டி செத்துருச்ச்சு, அக்கா.. பாட்டி செத்துருச்சு" என ஒவ்வொருவரிடமும் சொன்னான். சிலர் மட்டும் "என்னடா சொல்றா எப்புடி சொல்ற" எனக்கேட்டனர். அவன் செய்த சோதனைகளைச் சொன்னதும் சப்தமாக சிரித்து "அடேயப்பா, டாக்டர் வேலையெல்லாம் பாக்குரியா" எனக் கேலி பேசிவிட்டு சென்றனர். ஆதவனக்கு என்ன செய்வதெனப் புரியவில்லை. கடைசியாக அவனின் வீட்டிற்குள் அம்மாவின் அதட்டலையும் மீறி டீ.வி அருகில் வைத்திருந்த தனது எல்போனை எடுத்து ஏதோ ஞாபகம் வந்தவனாக முத்தம்மாவிற்கு போன் செய்து சொன்னான். தாங்கள் தூரமான ஒரு ஊரில் இருப்பதால் அடக்கம் நடந்ததும் உடனே வந்துவிடுவோம் என்றாள். வேறுவழியில்லாமல் இராமாயி வீட்டிற்குள் வந்தான். இராமாயி முகத்தைப் பார்த்தான். வழிந்த கண்ணீரால் முகம் சரியாக தெரியவில்லை. கண்களை துடைத்துக்கொண்டு செல்போனை "ஆன்" செய்தான். அதில் ஆடியொ பகுதிக்கு சென்று அதில் ஆடியோவை ஆன் செய்தான்.
எட்டூரும் பெருமை பேசும்
எத்திசையும் போற்றி நிற்கும்
தாம் பொறந்த சீமை
இலுப்பங்குடி மண்ணபத்தி
என்னால பாடி வைக்க
எப்படி ஆகுமய்யா
மண்ணான்ட மன்னனுக்கும்
மதிசொல்லும் மா மனுசன்
என்னை பெத்தவரு
பெருமை சொன்னா
காக்கா குருவி கூட
கண்ணைமூடி நின்னு கேக்கும்
இராமாயியின் ஒப்பாரி காற்றில் கலந்து தெருவுக்குள் நுழைய பக்கத்துவீட்டுக்காரர்கள் வெளியே வந்து எட்டிப்பார்த்தனர். "என்ன இது ராமாயி சொந்தவீட்டுக்குள்ளயே ஒப்பாரி வக்கிறா.. ஒரு வேள அவ புள்ளையளுக்கு ஏதாச்சும்..." என ஒருவருக்கொருவர் பேசியபடி ராமாயியை விசாரிக்கலாம் என வீட்டிற்குள் நுழைந்தனர். அங்கு இருந்த காட்சியைப்பார்த்து அதிர்ச்சியடைந்தனர். ராமாயி பாயில் கிடத்தப்பட்டு தலை மாட்டில் முகிலனின் செல்போனில் ஒப்பாரி பாடிக்கொண்டிருந்தாள். இராமாயியின் குரல் ராமாயிக்காக பாடிக்கொண்டிருந்தது. ஆம் இது இராமாயி அவளுக்காக அவளே பாடிக்கொண்ட ஒப்பாரி, சுய ஒப்பாரி.
இதைக்கண்ட தெருமக்கள் கலங்கிப்போனார்கள். பிள்ளைகளுக்கு தகவல் சொல்லிவிடுங்கள் என ஆளுக்காள் ஒவ்வொரு கருத்தாய் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். இராமாயி இது எதையும் கவனிக்காது படுத்தருந்தாள்.
"ஏப்பாட்டி எங்கபாத்தாலும் உன் பாட்டுதான் கேக்குது. எப்படி பாட்டி. செத்துப்போனவங்க வரலாறு தெறியுது… அவுங்க அப்புடி இப்புடின்னு பாடி அசத்துர" என இராமாயியுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது ஆதவன் கேட்டான். இராமாயி சிரித்தபடி "அடேய் என்னோட வர்ரவங்கள்ல ஒல்லியா செவப்பா இருக்குமே ஒரு பொண்ணு.. அது முன்னாடியே செத்துப்போனவங்களோட சொந்தக்காரங்ககிட்ட பேசி வெவரத்தையெல்லாம் வாங்கி எங்ககிட்டே சொல்லும் அதுக்கேத்த மாதிரி நான் பாட்டுக்கட்டி பாடீருவேன்" என சிரித்தாள் ராமாயி. "நீ சரியான ஆளுதான் பாட்டி." ஆதவனும சேர்ந்து சிரித்தான். "பாட்டி இப்ப ஒரு பாட்டுப்பாடேன் ப்ளீஸ்" என ராமாயியிடம் கெஞ்சினான். "போடா நீ வேற திடீர்னு பாடச்சொன்னா என்னாத்த பாடுரது" நழுவப் பாத்தாள் விடவில்லை முகிலன்.
"பாட்டி யாரைப் பத்தியாவது பாடு.. ஏன் பாட்டி ஒன்னப்பத்தி பாடேன்" அடம் பிடித்தான். "என்னப்பத்தி பாட என்னடா இருக்கு" என்றபடி அமைதியானாள் ராமாயி. முகிலன் அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். ராமாயி… மெதுவாக பாடத்துவங்கினாள்.
எட்டூரும் பெருமை பேசும்
எத்திசையும் போற்றி நிற்கும்
தாம் பொறந்த சீமை
இலுப்பங்குடி மண்ணபத்தி
இராமாயி பாடப்பாட வார்த்தைகள் வரிசைக்கட்டி வந்தது. பொண்ணா பொறந்த கதை புகுந்த வீடு வந்து புகழோடு வாழ்ந்த கதை புள்ளைகள் ரெண்டு பெத்து பேரன் பேத்தி வரை பாத்து வாழ்ந்த கதையென பாட்டு நீண்டுகொண்டே இருந்தது. முகிலனின் செல்போனில் பதிவாகிறது எனத் தெரியாமல் பாடிக்கொண்டேயிருந்தாள்.
அந்த பாட்டுதான் இப்போது அவள் தலைமாட்டில் இருந்து ஆதவன் செல்போன் மூலம் பாடிக்கொண்டிருந்தாள். பாட்டை கேட்டு ஒவ்வொருவராக ராமாயியின் வீட்டை நோக்கி வந்து கொண்டே இருந்தார்கள். ராமாயியின் ஒப்பாரி பாட்டை வழக்கம்போல காற்று எட்டுத் திக்கிற்கும் கொண்டு சென்றது. ...
